Gebed staat de laatste jaren – terecht – erg hoog op de christelijke agenda’s: vele boeken verschijnen hierover, conferenties worden gehouden, vastenperiodes worden uitgeroepen. Misschien beginnen we te ontdekken dat we er op eigen kracht, met eigen inspanningen en eigen geweldige ideeën niet zullen komen. Dat er iets méér nodig is om een land écht voor Jezus te bereiken. Dat de grond eerst moet worden omgeploegd vooraleer het zaad in goede aarde kan vallen.
Als christenen zijn we allemaal overtuigd van het belang en de noodzaak van gebed: de theorie kennen we genoeg, doch de praktijk is iets anders. Hoe snel zakt het gebed naar onderaan op onze prioriteitenlijst, of valt het er helemaal af door de zware concurrentie van andere (goede) dingen! We hebben elkaar nodig om aangevuurd te worden, om van elkaar te leren, om te groeien in voorbede en ons verbonden te weten in deze vaak eenzame strijd in de binnenkamer.